Ngadalë vdes… Poezi.

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit, 
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë, 
që nuk ndryshon rrugë, 
që nuk rrezikon, 
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve, 
që nuk i flet atij që nuk e njeh. 

Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën, 
që është i pakënaqur nga puna, 
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr, 
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura. 

Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton, 
që nuk lexon, 
që nuk dëgjon muzikë, 
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij. 

Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij, 
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë, 
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq, 
që ankohet për shiun që nuk pushon. 

Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë, 
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe 
që nuk përgjigjet për gjërat që di. 

E shmangim vdekjen me doza të vogla, 
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë 
kërkon një përpjekje shumë më të madhe 
se thjeshtë fakti që marrim frymë. 

Vetëm durimi i paepur 
do të na bëjë të arrijmë 
lumturinë më të madhe.

Autor: Pablo Neruda.