Falmë, Robert Shvarc.

(e pabotuar - shkruar ne vitin 1957)

Oh, falmë, falmë mikja ime

Në ta lëndova përsëri

At’ plagë që s’don më ngushëllime,

që don të mbetet si jetime

krenare pa njeri!

Oh, falmë, falmë pse kërkoj

Prej teje unë dashurinë

E dhëmshurisht pse të qortoj

Në çastet-vrer, kur shpesh harroj

Se ty ta vranë rininë …

Esht’malli im gjithë pikëllim

Që djeg e bren aq pushtetplot

E kur s’e gjen ate flijim

Që e njeh aq fort në shpirtin tim

I mbeten veçse lot!

Esht’ zemra ime q’u mësua

Çdo rrahje t’sajën ta durojë,

që kurrë s’i tha njeri “Të dua!”

që u ndez përherë dhe u shua…

pse di të dashurojë.

E pra, më fal e dashur ti,

tani t’kuptoj unë ty më mirë:

çdo ças dhe unë po ndiej mërzi

e shpesh s’kam mall, s’kam dashuri,

s’kam gaz, s’kam më dëshirë!

Oh falmë, falmë mikja ime,

s’do t’i lëndojmë ne kurrsesi

k’to plagë që s’duan ngushëllime,

që duan t’mbeten veç jetime

ashtu si une, ashtu si ti …
1957